Ytring
Vi prostituerer studentfrivilligheita til dei som øydelegg framtida vår
At Studentersamfundet ikkje klarar å seie nei til oljepengar viser at trondheimsstudentane lid av ein nærsynt egoisme.
Redaktør Mari Kaslegard og journalist Ayne Kifle Aalen i Under Dusken meiner at studentane sine samarbeid med fossile sponsorar er flautt.
Foto: Pia Arntsen (t.v.) og Torstein Olav Eriksen (t.h.)
Dette er en ytring. Innholdet i teksten uttrykker forfatterens mening.
Laurdag 3. februar fekk medlemmane av Samfundet
for andre gang moglegheit til å vise fingeren til oljeselskap som siklar etter
studentane si hjernekraft. At fleirtalet av Storsalen røysta mot forslaget om å
unngå samarbeid med fossile sponsorar peiker på ein veksande egoisme i
studentverda.
Problemet finst òg overalt utanfor Samfundets runde veggar. Mange
studentforeiningar i byen er sponsa av oljeselskap. Bedriftane får promotere seg
sjølve på fleirfaldige arrangement, og i byte får studentane eigne hytter,
gallamiddagar og attraktive nettverk. Ikkje minst får studentane indoktrinering
i grønvasking av selskapa med på kjøpet. Det finst knapt betre forhold for
store bedriftar som ynskjer seg framtidas store tenkjarar til sine prosjekt.
Er det dette vårt studentmiljø skal vere ein yngleplass for?
Enig eller uenig?
Send oss din ytring på
At vi trondheimsstudentar som produserer «kunnskap for
ei betre verd», som tross alt er NTNUs motto, ikkje klarer å sjå lengre enn
våre eigne nasetippar, er flautt.
Det er viktigare for studentane å sitte stille i båten og
passe på seg og sitt, enn å stå opp for verdiane sine. Samfundet erklærte
klimakrise seinast i fjor, men er ikkje villige til å sjå sitt eige ansvar. Det
kostar oss for mykje å bøte med trongare økonomi, høgare ølprisar og smalare
konsert- og kulturtilbod.
Den eine sida av debatten vender blikket innover i eit
spørsmål om kva signal me skal sende ut. Dei meiner det handlar om å kunne
finansiere ein studentorganisasjon som jobbar mot einsemd, uansett kva det
kostar kloden. Me hadde eit høve til å vere ei tydeleg røyst i den offentlege
klimadebatten, som stort sett er prega av store, tomme ord.
Det står stor respekt av eldsjelene som legg ned
hundrevis av timar kvart semester for å skape levande studentmiljø. Det er
ikkje tvil om at det store frivilligmiljøet motarbeidar einsemd blant
studentar. Men er verkeleg oljepengar medisinen mot einsemd i
studenttida?
Klarar vi ikkje å skape gode fellesskap utan at
Equinor, verdas ellevte største oljeselskap, bidreg med store summar?
Vi må ha større tru på oss sjølv enn det.
Fellesskap og trivsel oppstår ikkje av at store bedriftar forbarmar seg over
oss. Fellesskap og trivsel oppstår ikkje av at bedriftene henter ut kunnskap og
hjernekraft i byte mot billig øl og store konsertar. Klisjéfylt som det er:
fellesskap og trivsel er laga av studentane sjølv.
Kva slags studentmiljø har vi laga, når vår fest og
moro går på bekostning av framtidige studentar og medstudentane våre i andre
land som allereie er hardt ramma av klimaendringane?
Der politikarane ikkje klarar å gå foran, må vi tørre å ta
det første steget. Vi må komme oss ut av vervtåka, løfte blikket og vise
solidaritet til eit fellesskap som når utover studentbyen vår.
